Αλλόκοτο μα γνώριζα, θ' αρκούσε κάποια ήττα 

Το μέλλον για να φάνταζε σα στάχτη από σπίρτα 

Ήξερα αλλ' απέφευγα, θλιβόμουν να σκεφτόμουν 

Ότι θ' αντιμετώπιζα εκείνα που φοβόμουν 

Είν' η απάτη του μυαλού μεγάλη και πονάει 

Η γνώση της αλήθειας σα βελόνα με τρυπάει 

Κι όσο οι φλόγες τον κεριών απ' τον αέρα σβήνουν, 

Νιώθω πως κάπου απέτυχα στο χώρο φως ν' αφήνουν 

Ξανά λοιπόν τα ίδια κι όλο σκύβω το κεφάλι 

Σα σκόνη με τυφλώνει η σιωπή, μου φέρνει ζάλη 

Σκόρπιες τριγύρω ελπίδες σε διάσπαρτα κομμάτια 

Δεν αντέχουν ν' αντικρίσουν τις πληγές μου πια τα μάτια