Όσο ζω δε γράφω 

Κι όσο γράφω δε ζω 

Στις δυνατές εκείνες τις στιγμές, 

Μολύβι αν τολμούσα να 'πιανα θ' αφάνιζα κάθε μαγεία 

Γι αυτό και βλέπεις τα γραπτά μου καταθλιπτικά 

Γιατί οι όμορφες στιγμές στροβιλίζονται με χάρη στον αέρα 

Σ' αγγίζουν πεταχτά στην καρδιά 

Κι έπειτα εξανεμίζονται 

Ενώ οι δύσκολες 

Οι δυσβάσταχτες 

Ξορκίζονται μέσα από τις λέξεις 

Για να αναγεννηθεί έπειτα ο ήρωας μέσα από τη στάχτη 

Σαν ένας άλλος Φοίνικας 

Μα πλέον να διατηρώ τις αποστάσεις δεν αντέχω 

Είμαι μέσα σ' όλα κι όχι παρατηρητής έξω από αυτά 

Γι αυτό και έθαψα μέσα μου 

Τον συγγραφέα 

Για να γεννήσω 

Τον ποιητή